Już w XIX wieku, wraz z niesłychanym rozwojem technicznym, zaczęły na masową wręcz skalę rozwijać się miasta. Był to rozrost dość żywiołowy i raczej niekontrolowany, a we wszelkich urbanistycznych planach panowała swoista samowolka. W związku z takim stanem rzeczy urbaniści i architekci z całej Europy postanowili stworzyć zespół zasad, którymi powinni się kierować wszyscy urbaniści, planujący rozbudowę miast. W 1933 roku w Atenach ustanowiono zatem Kartę Ateńską, która zawiera właśnie takie zasady dotyczące planowania przestrzeni i wszystkich innych elementów zawiązanych ze zmianą wizerunku miasta. Do najważniejszych punktów, niezmiennych przez lata, zaliczyć można takie postulaty jak te, że dzielnice mieszkalne powinny znajdować się w najlepszym topograficznie miejscu, mieć dostęp do zieleni i innych udogodnień. Innym postulatem jest ten, by zredukować do minimum odległość między miejscem pracy, a miejscem zamieszkania, a pomiędzy dzielnicami mieszkaniowymi powinna być stosowna izolacja od tras komunikacyjnych. W 1998 powstała Nowa Karta Ateńska.
